தமிழின் இலக்கியங்களில பல கனிச்சுவைகள நிறைந்து கிடக்கின்றன. இவற்றின் ஈடற்ற சுவைக்குக் காரணம். சொல்வளம்.
ஒரு மொழியின் நிலைபேற்றிற்கும் இறவாத் தன்மைக்கும் அழியாப்
புகழிற்கும் அம்மொழியின் நிரம்பிய சொல்வளமே காரணம். எனவே அவற்றின்
சொல்வளச் சுவையை பருகிமகிழலாம்.
சில சொற்களை அடையாளப்படுத்தலாம். இவற்றை நீங்கள் படித்து சுவைக்கலாம். மறந்தும்போகலாம். ஆனாலும் இதன் சுவை என்றைக்காவது நினைக்கும்போது சுவைக்கும். தமிழ்ச்சுவை என்றைக்கும் சுவைக்கும்.
இவற்றில் பல வகைகள் உண்டு. அவற்றில் அன்றைக்குப் புழங்கிய சில சொற்களுக்கான பொருள்களை மட்டும் முதல் வகையாக சுவைக்கலாம்.
ஏரின் வாழ்நர்=உழவர் (ஏரைத் தொழிலாகக் கொண்டு
பிழைப்பவர்)
கவைமுட்கருவி=அங்குசம்
( கவை போன்று வளைந்தும்
நுனியில் முள்ளை உடையதும்
ஆன கருவி)
வெண்கல் = உப்பு
அவிழ்பதம்= சோறு
கழிகலமகளிர்=விதவை (அணிகலன்களை நீக்கிய
மகளிர்)
அறுகாற்பறவை/=வண்டு (ஆறு கால்களையுடையது)
நேர்வாய்க்கட்டளை= சன்னல்
உரிமை மைந்தர் = கணவர்
மனை முதலோள்= மனைவி (வீட்டிற்கு முதல்வள்)
குளிர்= நண்டு
அணங்கு=பேய் (பெண் என்பது இன்றைய பொருள்)
சுவையும் வகையும் தொடரும்.