பேருந்து நாவல்

பேருந்து (நாவல்) - ஏழாம் அத்தியாயம்.. ,,, கவலை வலைகள்

                    அதிகாலையில் பேருந்தில் பயணிக்கும்போது மனம் அமைதியாக இருக்கும். பேருந்து ஓட்டுபவர்களும் விரைவாகவும் அதேசமயம் சீராகவும் பேருந்தை இயக்குவார்கள். பேருந்து முழுக்க பயணிகள் நிறைந்து இருப்பார்கள். ஆனால் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு நிகழ்வுக்காக பயணத்தை மேற்கொண்டிருப்பார்கள். கோயிலுக்கு... திருமணம் நடக்கவேண்டும் என்கிற வேண்டுதலுக்காக கோயிலுக்குச் செல்பவர்கள்...நாடி சோதிடம் பார்க்க.. வைத்தியம் பார்க்க...குடும்பப் பிரச்சினைகள்... வேலைக்குச் செல்பவர்கள்..விற்பனைக்கு செல்பவர்கள்..காய்கறி மூட்டைகள் ஏற்றிக்கொண்டவர்கள்...நேர்முகத் தேர்விற்கு செல்பவர்கள்..பள்ளிக்கூடம்.. கல்லுர்ரிக்கு செல்பவர்கள்..இப்படி பலர பல நிகழ்வுகளுக்காகப் பயணம் மேற்கொண்டிருந்தாலும் அத்தனைபேரின் முகங்களும் மலர்ந்த பூவைப் போலஇருக்கும். சிரித்தபடி இருக்கும். இது அதிகாலைநேரத்தில் பயணிக்கிற தருணங்களில் மட்டுமே  சாத்தியம். மணி ஏழாகிவிட்டது என்றால் அத்தனை முகங்களும் அவரவர் தருணங்களுக்கு மாறிவிடும். தொடர்ந்து பயணிக்கும் ஒருசிலர் மட்டும் உறங்குவதும் விழிப்பதும் டீ குடிப்பதும் பின் உறங்குவதுமாகப் பயணத்தைத் தொடர்ந்திருப்பார்கள். இன்னும் இது என்ன ஊரு? என்பார்கள் கரகரத்த குரலில் அரைகுறையாக கலைந்த துர்க்கமுடன். சிதம்பரம் என்றால் உடனே நடராஜா,,,என்று வேண்டியபடி கண்டக்டரிடம் சார் டீ சாப்பிடலாமா சார் பஸ்சு நிக்குமா சார்,,,, என்பார்கள்.

                நிக்கும் நிக்கும். அஞ்சு நிமிசம் நிக்கும் அதுக்குள்ள சாப்பிட்டுட்டு வந்துடுங்க.. நேரா பாருங்க பாத்ரூம் இருக்கு.. சீக்கிரம் போய்ட்டு வந்துடுங்க. என்பார்கள் ஒருசில கண்டக்டர்கள். ஏனென்றால் ஒவ்வொரு பேருந்து நிலையத்திலும் இதுபோன்று தொடர்ந்து பயணிப்பவர்கள் சட்டென்று தடுமாறுவது இந்த கட்டணக் கழிப்பறைகள் எங்கே இருக்கிறது என்றுதான்.பெரும்பாலும் அவை அமைந்துள்ள இடங்களை மறைப்பதுபோலத்தான் பேருந்துகளை நிறுத்துவார்கள். எனவே பயணிகள் அதிலும் குறிப்பாக வயதான பெண்மணிகள் மெல்ல இருக்கையைவிட்டு கையூன்றி எழுந்து பேருந்தைவிட்டு இறங்குவதற்குள் ஐந்து நிமிடம் கடந்துவிடும். வாம்மா... சீக்கிரம் யானை நட நடக்குறே,,, பாத்ரூம் அங்க இருக்கு பாரு என்று அரைபர்லாங் துர்ரம் கையை காட்டி நடத்தி அழைத்து செல்வார்கள். என்னம்மா பஸ்ச் நிறுத்தி எவ்வளவு நேரமாவுது இன்னுமா போறீங்க...  பெரிய எழவா போச்சி.. சீக்கிரம் போயிட்டு வாங்க... என்பார்கள் சலிப்புடன்.

             பேருந்தில் பயணிப்பதில் இது ஒரு மிகப்பெரும் சிரமம். சிறுநீர் கழிப்பதில். இந்த அவஸ்தையைப் புரிந்துகொண்ட கண்டக்டரும் டிரைவரும் மிகமிகக் குறைவு. இரக்கமில்லாமல் பேசுவார்கள். ஏக வசனமாய் சொற்கள் வந்து விழும். சமயங்களில் வயதானவர்கள் பஸ்ச எடுத்துட்டாங்க.. ஓடி வாங்க சீக்கிரம் என்று படுத்தும்போது அவர்கள் வேகமாக நடக்கவும் முடியாமல் ஓடவும்முடியாமல் படுகிற அவஸ்தை வேதனைப்படுத்தும். சமயங்களில் சிலர் அப்படியே விழுந்து முகத்தில் அடிபடுவதும் உண்டு.  அதேபோல சாப்பிட என்று நிறுத்தும் உணவகங்களும் அப்படித்தான். கிட்டத்தட்ட உணவு என்கிற பெயரில் கொள்ளையர் கூடங்கள் அவை. இதையெல்லாம் யாரோ முறையிட்டிருக்க அப்புறம் உணவகம் நில்லாப் பேருந்துகள் வந்தன. அவைகள் படுத்தும்பாடு இன்னொரு தனிக்கதை,

                  வெயில் உறைத்துக் கிடந்தது. நாக்கு வறண்டு போய்விட்டது. தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்துக் குடிக்கலாம் என்றால் அது சூடேறிப்போய்க் கிடந்தது. உடம்பெங்கும் கசகசத்துக் கிடந்தது. மணி 2.35க்குத்தான் கடலுர்ர் வண்டி வரும். இன்றைக்கு சேகரும் நாராயணனும் ப்ணியில் இருப்பார்கள். அது கொஞ்சம் ஆறுதல்.

                  சரியாக 2.35க்கு சிதம்பரம் பேருந்து நிலையத்தில் நுழைந்தது. சேகர்தான். கையைக் காட்டினார். அதற்குள் வணக்கம் சார்.. முன்னாடியே வந்துட்டீங்களா? என்றபடி உக்காருங்க சார்... டைம் வாங்கிட்டு வந்துடறேன். எப்போதும் 2.48 டைம் என்றாலும் ஒவ்வொருமுறையும் அதனை உறுதிசெய்துதான் வண்டியை எடுக்கவேண்டும்.

                    நான் வண்டியில் ஏறி டிரைவருக்கு எதிராகக் கண்டக்டர் இருக்கையில் அமர்ந்தேன்.

                     என்ன சார் இன்னிக்கு சீக்கிரம் வந்தாச்சு?

                     அரை நாள் லீவு போட்டுட்டேன். கொஞ்சம் வேலையிருக்கு சார் என்றேன்.

                    அதற்குள் நாராயணன் டைம் வாங்கிக்கொண்டு வந்தான்.

                     சார்.. இப்பத்தான் சாப்பிட்டோம்.. மாயவரம் போய் டீ சாப்பிடலாம் என்றபடி என் எதிரே உட்கார்ந்தான். தோளிலிருந்து கண்டக்டர்  பேக்கை கழற்றி டிரைவர் பேனட்டில் போட்டுவிட்டு...என்ன சார் விசேஷம்? என்றான்.

                        ஒண்ணுமில்லை நாராயணன் நீங்கதான் சொல்லவேண்டும் என்றேன்? சிரித்தபடி.
                         என்னத்த சொல்றது சார்... எப்ப பாத்தாலும் பிரச்சினைதான் சார்...
                         என்ன பிரச்சினை? என்றேன்.
                         வீட்டுலேயும் பிரச்சினை ஆபிசுலேயும் பிரச்சினை சார்...வாங்கற சம்பளம் பத்தலே சார்.. மூணு பொண்ணுங்க சார்..  ஒரு பையன்
                           என்னது மூணு பொண்ணா... உங்களுக்கு என்னா வயசாவுது நாராயணன் சார்? என்றேன் ஆச்சர்யமாய்.
                            வயது  முப்பத்தெட்டுதான் சார்... எங்கப்பா செத்துபோனதால அம்மா சின்ன வயதுலேயே எனக்கு கல்யாணம்  பண்ணியாச்சு சார்.. இருபது வயசுலே கல்யாணம் சார்.. முதல்ல ரெட்டைப்புள்ளங்க,, ரெண்டும் காலேஜ் படிக்குது சார்.. அடுத்த பொண்ணு..பத்தாவது படிக்குது. பையன் எட்டாவது படிக்கிறான் சார்.. எல்லாம் பக்கத்துலேதான் படிக்குது... அதுங்க டிரஸ் செலவே ஆயிடுது சார்.. படிக்காசுல குடும்பத்த நவுத்திக்கிட்டிருக்கேன்.. வாரத்துல ஒருநாள் ரெஸ்ட்ல ஏதாவது பிசினஸ் செய்யலாம்னு ரியல் எஸ்டேட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கேன் சார்.. ஒரு பிளாட்டை முடிச்சி கமிஷன் வாங்கறதுகுள்ளே உயிர் போயிடுது சார்.. உங்களுக்கு எதும் பிளாட் வேணுமுன்னா சொல்லுங்க சார்.. குறைச்சு முடிச்சு தரேன் சார்...

                        என்ன நாராயண புறப்படலாமா? என்றார் சேகர்.
                        மணி 2.45 ஆகியிருந்தது.
                        சேகர் இருங்க.. இன்னும் மூணு நிமிஷம் இருக்கு.. புறப்பட்லாம். அந்த டைம் கீப்பர் நாய் மாதிரி கத்துவான்...
                         அப்போது ஒரு நடுத்தர வயது ஆள் முகத்தில் வளர்ந்த தாடியுடன் வந்து ஒரு மஞ்சள் சீட்டை நாராயணன் கையில் கொடுக்க நாராயணன் அதை வாங்கிக்கொண்டு பணம் கொடுத்தான். இது முனிசிபாலிட்டி வரி.. ஒவ்வொரு பஸ்ஸ்டர்ண்ட்டுக்கும்  இது உண்டு..
                           சேகர் வண்டியை எடுங்க
                           சேகர் வண்டியை எடுத்தார்.
                            நான் டிக்கட் போட்டுட்டு வரேன் சார்.. இந்தாங்க உங்க டிக்கட்,,
                            டிக்கட்டை வாங்கிக்கொண்டு  பணத்தை கொடுத்தேன்.
                            காந்தி சிலை திருப்பத்தில் வண்டியை நிறுத்தி இரண்டு காவலர்களும் இரண்டு கைதிகளும் கையில் விலங்குடன் ஏறினார்கள்.

                            டிரைவருக்கு பின் சீட்டில் உட்கார்ந்தார்கள். ஒரு காவல்காரர் அந்த சீட்டுக்கு எதிரில் உட்கார்ந்துகொண்டார். கைதிகளில் ஒருவன் அழுதுகொண்டேயிருந்தான். தப்பு பண்ணிட்டேன் சார்.. தப்பு பண்ணிட்டேன் சார்..
                          சும்மா இருடா.,, செய்யும்போது தெரியலே,,, இப்போ அழுவுறே..
                          நாராயணன் டிக்கட் போட்டுவிட்டு திரும்பி வந்தான். அவனிடம் வாரண்ட் காட்டினார்கள். நாராயணன் அதைப் பார்த்துவிட்டு டிக்கட் போட்டான். பேருந்து அதற்குள் அம்மாபேட்டை தாண்டிப் போய்க்கொண்டிருந்தது. 
                            அழுகிற கைதியை அவனும் பார்த்தான்.
                            டிரைவர் பானட்டில் உட்கார்ந்தான் நாராயணன். நான் அந்தக் கைதியைப் பார்த்தேன். இளம் வயதுதான். செய்த தவறை நினைத்து அழுகிறான் போலும். ஒருநிமிட உணர்ச்சிதான் வாழ்க்கையையே திசைமாற்றிப்போட்டுவிடுகிறது. 

                              என்ன சார் இன்னிக்கு இந்த வண்டிக்கே வந்துட்டீங்க? என்றான் நாராயணன்.
                               அரைநாள் லீவு நாராயணன். கொஞ்சம் வேலையிருக்கு வீட்டுலே. 
                               கொள்ளிடத்தில் இரண்டுபேர் இறங்கி நாலைந்து பேர் ஏறினார்கள். 
                                நாராயணன் டிக்கட் போட எழுந்துபோனான்.
                                பழையபடி நாராயணன் டிக்கட் போட்டுவிட்டு என்னருகில் வந்து உட்கார்ந்தான். பெரும்பாலும் மதிய வண்டிகளில் அதிகம் கூட்டமிருக்காது. மக்கள் வெயிலுக்குப் பயந்து வரமாட்டார்கள். வழியற்ற பயணிகள் பயணிப்பார்கள். நாராயணன்  தன்னுடைய கதையைத் தொடர்ந்தான்.

                          ரொம்பக் கஷ்டமா இருக்கு சார். ஒவ்வொருமுறை ஆட்சி மாறும்போதும் ரொம்ப துன்பம் எங்களுக்குத்தான் சார். நான் எந்தக் கட்சியும் இல்ல சார். ஆனா யூனியன்ல இருக்கேன். அது எதாவது ஒரு கட்சியை புடிச்சிக்கிட்டிருக்கு..எந்த ஆட்சி வருதோ அதுக்கு எதிரான கட்சியில உள்ளவங்களுக்கு கண்டபடி டிரான்ஸ்பர் வரும் சார். செத்து சுண்ணாம்பா ஆயிடுவாங்க.. சரி இவ்வளவு துன்பப்பட்டாச்சேன்னு திருந்தவும் மாட்டாங்க சார்.. அவங்க கட்சி ஆட்சிக்கு வரும்போது சக ஊழியர்னு பாக்காம போட்டுக்கொடுத்து அவங்கள பழி வாங்குவாஙக் சார்.. நாங்களும் இந்த கொடுமையை அனுபவிப்போம்.. என்னோட துர்ரத்து சொந்தம் இங்க பிஎம்மா இருக்காரு. நானும் காட்டிக்க மாட்டேன். அவரும் காட்டிக்க மாட்டாரு. அதனால துர்ரத்துல போடறமாதிரி எனக்குப் பிடிச்ச ரூட்ட வாஙகிக்குவேன். இதனால நைட் எங்காச்சும் தங்கினா செலவுதான் சார்.. சமாளிக்க முடியல்லே..என்னோட மனைவி புரிஞ்சுக்கறதில்ல சார்.. பிரச்சினையாயிடுது.. இதுல புள்ளங்க செலவு வேற.. தவிர்க்கமுடியல்லே சார்.. உள்ளூரிலேயே என்னோட அக்கா பையன் இருக்கான். மெக்கானிக் டிப்ளமோ முடிச்சிட்டு அரசு வேலையில இருக்கான். பொண்ண குடுன்னு அக்கா புடுங்கறாங்க.. போடறத போடுங்கறாங்க.. எனக்கும் புடிச்சிருக்கு.. சொந்தம்னா.. கொஞ்சம் பாரம் குறையும்னு பார்க்கிறேன் சார். அடுத்தவருஷம் பண்ணிடலாம்னு யோசிக்கிறேன்.. சொசைட்டி லோன் போட்டுக்கலாம்.. அப்புறம் தெரிஞச்வஙக்கிட்டே வட்டிக்காவது வாங்கி முடிச்சிட்டா பிரச்சினையில்ல...போனவாரம் திருவிழான்னு நல்ல கலெக்சன்... படிக்காசு தேறினுச்சி.. என்னோட பையன் பிடிவாதமா லவ் பேர்ட்ஸ் வாங்கிக்கொடுன்னு படாத பாடு.. வேற வழியில்லாம கூண்டோட எல்லா பணமும் செலவாயிடிச்சி.. இப்போ அதுக்கு தீனி அதுஇதுன்னு செலவு.. ஒரே புள்ள ஆம்பள புள்ள செல்லம்...என்னதான் பண்ணறதுன்னு தெரியல்ல சார்..

                     சீர்காழி கொள்ளிடம் முட்டு இறங்குதா... என்று பேச்சை நிறுத்தி ஒரு சப்தமிட்டுவிட்டு.. போலாம் சேகர்.. என்றபடி தொடர் விசில் கொடுத்துவிட்டு மறுபடியும் என்னுடன் பேச்சைத் தொடர்ந்தான். 

                   கொள்ளிடம் முட்டு தாண்டி சிறு பாலம் தாண்டியதும் ஒரு கறுத்த மனிதர் பெரிய அலுமினியா தவாவுடன் (இசுலாமியர்கள் பிரியாணி கொட்டுவதற்கான வாயகன்ற பாத்திரம்) வண்டியை நிறுத்தி ஏறினார். அவரைப் பார்த்ததும் சேகர் தானாகவே வண்டியை நிறுத்தினார். வண்டியில் ஏறியவர் தன்னுடைய அலுமினியப் பாத்திரங்களை என்னுடைய காலடியில் கொண்டு வந்து வைத்தார்..

                  வாங்க ஐயா.. என்ன ரொம்ப நாளா காணோம்,, என்றார் ஸ்டியரிங்கை சீர்காழி புதியபேருந்துநிலையம் போகும் வளைவில் திருப்பியபடி...

                     பெரிய மவனுக்கு உடம்பு சரியில்ல.. இங்கதான் சீர்காழியிலே கடை பாக்க ஆளு இல்லே... பாத்திரம் எடுத்துக்கிட்டு போன விசாழக்கிழமை வந்தேன்..மருமவ ஒண்டியாளு கடைபாக்க தடுமாறும்.. அதான்.. என்றபடி பாத்திரத்தின் உள்ளே இருந்து ஒரு பெரிய காகிதப் பொட்டலத்தை எடுத்து நாராயணனிடம் கொடுத்து இப்பத்தான் வறுத்து எடுத்திட்டு வரேன் சாப்பிடுங்க.. என்றார்.

                      சார்.. இவரும் தஞ்சாவூருதான்.. பூக்காரத்தெரு.. இந்த அலுமினிய பாத்திரம் விக்க வருவாரு. நம்ப வண்டியிலதான் வருவாரு நம்ப வண்டியிலே திரும்புவாரு.. பாலத்துக்கிட்ட ஒரு பட்டாணிக்கடை இருக்குல்லே அது இவரோட மவனோடது.. மவன் பொண்ணு எடுத்தது சீர்காழி.. மருமக அருமையான பொண்ணு சார்.. இவர் இல்லாட்டியும் நம்ப வண்டிய வழி மறிச்சி அண்ணாச்சி இந்தாங்க கடலைன்னு பொட்டலம் கொடுத்துடும்..அந்த பாத்திரம் விற்பவரை எனக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்துவிட்டு பொட்டலத்தைப் பிரித்தான்.. கடலை வாசனை முகத்தைத் துளைத்தது கூடவே மிளகு வாசனையும்.. நமக்காக ஸ்பெஷலா வறுக்கறது சார்.. நமக்குமட்டும் மிளகு துர்ள் துர்வி எடுத்திட்டு வருவாரு.. கிட்டத்தட்ட கால் கிலோ இருக்கும். நாராயணன் தன்னுடைய கையால் ஒருபிடி அள்ளி என்னிடம் கொடுத்தான்.  கை சூடு தாங்கமுடியவில்லை.. சட்டென்று அப்படியே திரும்ப நாராயணன் வைத்திருந்த பேப்பரிலேயே கொட்டிவிட்டேன்..

                  என்ன சார் ரொம்ப சூடா இருக்கா?

                  ஆமா நாராயணன் சூடு தாங்க முடியல்லே..  என்றதும் சேகர் தன்னுடைய பானட்டிலிருந்து ஒரு பழைய செய்தித்தாளை எடுத்துக் கொடுத்தார். அதைக் கிழித்து அதில் பழையபடி கைப்பிடியளவு கடலையைப் போட்டு என்னிடம்  நாராயணன் தந்தான். இன்னொரு பெரிய பேப்பரில் அதேயளவு வைத்து சேகரிடம் கொடுக்க சேகர் அமைவாங்கி தன்னுடைய வலதுகை ப்க்கம் வைத்துக்கொண்டார். பேருந்து சீர்காழி புதிய பேருந்து நிலையத்திற்குள் வட்டமடித்து நின்றதும் சேகர் கொஞ்சம் கடலையை எடுத்துச் சாப்பிடஆரம்பித்தார். 

                   கடலை பெரியதாக முந்திரிபருப்பில் பாதியளவு இருந்தது. சாப்பிட நல்ல ருசி. 

                   அய்யா எங்க இருக்கீங்க? என்று அந்தப் பாத்திரக்காரர் என்னிடம் கேட்டார்.

                    நான் கரந்தையிலே இருக்கேன் என்றேன். 

                    அவருடைய முகம் ஏனோ எனக்குப் பிடித்துப்போயிற்று. அவருடைய முகம் என்னுடைய பட்டாணி தாத்தாவை எனக்கு நினைவு படுத்தியது.

                      சுப்பையா தாத்தாவின் இன்னொரு பெயர்தான் பட்டாணி தாத்தா. அம்மாவின் இரண்டாவது சின்னம்மாவின் வீட்டுக்காரர் அவர். என்னுடைய இரண்டாவது அக்காவை அம்மாவிடம் வற்புறுத்திக்கேட்டு தன்னுடைய இரண்டாவது மகனுக்குத் திருமணம் செய்துகொண்டவர். அதில் அவருக்கு சாகும்வரை பெருமையாக இருந்தது. இன்றைக்கு அக்காவும் இல்லை. மாமாவும் இல்லை என்பது பெரிய வருத்தம். வாழவேண்டிய வயதில் ஒருவர்பின் ஒருவராக இறந்துபோய்விட்டார்கள். அவர் அப்படித்தான் ஒவ்வொரு முறை வீட்டுக்கு வரும்போதும் கையில் ஒரு பொட்டலம் இருக்கும். அது பட்டாணி பொட்டலம். இன்றைக்கும் ஞாபகம் இருக்கிறது. அம்மாவின் உறவுவகையில் அத்தனை தாத்தாக்களும் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தால் பட்டாணி...கடலை.. உப்புக்கடலை... கூடவே மல்லிகைப் பூப் பொட்டலம்.. இல்லாவிடில் கிராமத்து டீக்கடையில் போடப்படும்  காராச்சேவு பொட்டலம் (கிராமத்து காராச்சேவு மற்றும் மணிகாராபூந்தி குறித்து இன்னொரு பெரிய அத்தியாயமே எழுதலாம்) வாங்கிவருவார். அந்தப் பட்டாணி பற்களில் அரைபடும்போது நாக்கு நீர் படாமல் மாவாக நுணுங்கி நாக்கின் ஓரத்தில் படியும் பின் நாக்கின் ஈரத்தில் அது தரும் சுவை சுகமானது. காராச்சேவு பெரும்பாலும் நன்றாகச் சிவந்து இருக்கும் வற்றிப்போன உடல்போல. அதன்சுவை தனி. அதேபோல மணிகாராபூந்தியுடன் கிடக்கும் கருவேப்பிலைக்கும் பூண்டுதோலுக்கும் அடிதடி தடக்கும். 

                  கடலை  சாப்பிட ஆரம்பித்தோம். கடலை வாசனை பேருந்து எங்கும் பரவியது.

                   சீர்காழியையை விட்டு வைத்தீஸ்வரன் கோயில் தாண்டி காவல்நிலையம் அருகில் நின்றதும் அந்த காவலர்களும் கைதிகளும் இறங்கினார்கள். பேருந்து புறப்படும் ஒருவன் ஓடிவந்து ஏறினான். ஏறியவன் அப்படியே படியிலேயே நின்று ஆடத்தொடங்கினான். நன்றாக குடித்திருந்தான்.

                  நாராயணன் முகம் சிவந்துபோனது. 

                 யோவ் எங்கய்யா போறே? என்றான்.
                 நீ எங்க போறே என்றான் அவன் பதிலுக்கு.
                 என்ன திமிறா? எங்கய்யா போறே?
                 மாய்யூரம்.. என்றான்.
                 சரி உள்ள வா... படியவிட்டு மேல வாய்யா... என்றான் நாராயணன்.
                இங்க நின்னா பஸ்சு ஓடாதா?
                சட்டென்று கோபமாகி. சேகரு... வண்டிய நிறுத்து.. என்றான் நாராயணன். வண்டி நின்றது. நாராயணன் வேகமாக அவன் தோளில் கைவைத்து இறங்குய்யா.. முதல்ல..

                 அவன் நாராயணன் கையை விலக்கி.. எதுக்கு கைய வைக்கிறே...இறங்க முடியாது.. என்று முரண்டு பிடித்தான்.

                    என் தாலிய அறுக்கன்னு வருவீங்களா.. மரியாத உனக்கு அவவ்ளவுதான்..இறங்குடா.. கீழே... என்றான் நாராயணன்.

                    யோவ் என்ன வாடாங்கறே.. மரியாதயா பேசு.. பிச்சப்புடுவேன்..

                    இறங்குய்யா முதல்லே..என்றபடி அவனை வலுக்கட்டாயமாக இறக்கி வண்டிய எடுக்க அவன் நின்றுகொண்டிருந்தவன் அப்படியே பின்பக்கமாக படியில் மறுபடியும் ஏறிக்கொண்டான்.

                        சேகர் மறுபடியும் வண்டியை நிறுத்தினார்.

                         யோவ் படியேறி உள்ள வாய்யா... பயணிகள் சிலர் கத்தினார்.

                         எவண்டா அது என்ன பேசறது.. உங்க வேலைய பாருங்கடா... எனக்குத் தெரியும் என்றான்.

                       நாராயணன் பேக்கை என்னிடம் தந்துவிட்டு இதப் புடிங்க சார்.. இதோ வரேன் என்றபடி  அவனை வலுக்கட்டாயமாக இறக்கி தரதரவென்று இழுத்துப்போய் எதிரே நின்றிருந்த ஒருபுளிய மரத்தின் அருகே அப்படியே அவன் நெஞ்சில் கையை வைத்து ஒரு தள்ளு தள்ளினான்..அப்படியே மல்லாக்க சரிந்தான். ஓடிவந்து நாராயணன் விசில் கொடுக்க வண்டி புறப்பட்டது. அவன் பின்னால சிறிதுதுர்ரம் ஓடிவருவது தெரிந்தது.

                        மறுபடியும் பேக்கை என்னிடம் வாங்கிகொண்டு நாய் பொழப்புசார்.. இதுமாதிரி கேசு எல்லாம் நம்ப உயிர வாங்குது... குடிகார கம்னாட்டிங்க.. வீட்டுல வச்சு குடிக்கவேண்டியதுதானே... சே... கருமம்...இந்த நாய்ங்க விழுந்து செத்தா நம்ப பொழப்பும் சம்பளமும் அறுபடுது...

                        பேருந்து மயிலாடுதுறை பேருந்துநிலையத்திற்குள் நுழையும்போது மணி நாலாகிவிட்டிருந்தது. கும்பகோணம் போகும் ஸ்டாண்டில் வண்டியை நிறுத்தும்போது அங்கு வேறு வண்டிகள் இல்லை.

                         டைம்கீப்பர் ஓடிவந்து சேகரிடம் உன்னோட டைம் மாத்தியிருக்கு.. ஏதோ ஊர்வலம் போவுதாம் காவேரிப்பாலம் தாண்டி போன பஸ்ஸெல்லாம் மெதுவாத்தான் போவுது.. வேற வண்டியில்ல.. நாலு நாப்பதுக்கு எடுக்கலாம்.

                      சார் வாங்க நாலு நாப்பதுதான் டைம். ஏதோ ஊர்வலமாம்..

                     டீக்கடையில் சூடாக வாழைக்காய் பஜ்ஜியும் உருளைக்கிழங்கு பஜ்ஜியும் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். கொத்தமல்லி சட்னியும் சாம்பாரும் மணத்தது.

                     நான் சேகர் நாராயணன் அந்த பாத்திரக்காரர்.. 

                     நாலு செட்டு பஜ்ஜி கொடுங்க என்று பணத்தை எடுத்தேன்.ஓடி வந்தார் அந்த பாத்திரக்காரர்.. அய்யா பணத்தை உள்ள வையுங்க இன்னிக்கு நான்தான் கொடுப்பேன் என்றபடி இடுப்பு வேட்டிமேல் கட்டியிருந்த பச்சை பெல்ட்டிலிருந்து பணத்தை எடுத்து டீக்கடைக்காரரிடம் கொடுத்தார்.

                     சேகர் சொன்னார்.. இவர் வந்தா இப்படித்தான் சார்.. யாரையும் கொடுக்க விடறதில்லே.. என்றார் பஜ்ஜியை சாம்பாரில் தொட்டபடி...

                         பஜ்ஜி அருமையாக இருந்தது கொத்தமல்லி சட்னியுடன் சேர்ந்து சாப்பிடும்போது..

                        யாரோ பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். செம்பனார் கோயில் ரவுடி அவன்.. குடிச்சிப்புட்டு ரோட்டுல வம்பிழுத்துட்டிருந்தான்.. மதுரை வண்டி தட்டிடிச்சு.. செத்துப்போயிட்டான் ஆசுபத்திரிக்கு துர்க்கிட்டுப்போகும்போது. அதுக்கு அவன் சாதிக்காரன் எல்லாம் நியாயம் கேட்டு ஊர்வலம் போறானுங்க.. ரவுடிக்கெல்லாம் நியாயம்..

                     எனக்கு மனசுக்குள் கனகலிங்கம் நினைவுக்கு வந்தான். அவனுடைய மகன் இறந்ததுக்கு கவனக்குறைவர்ல் உங்கள் மகனைப் பாதுகாக்கத் தவறியது உங்கள் குற்றம்தான் என்று இதற்கு பணம் தரமுடியாது என்று கோர்ட் தீர்ப்பாகிவிட்டது என்று இன்றுதான் சொன்னான். போயிட்டுபோவுது சார்.. யாருக்கு சேக்கப்போறோம். ஒரே புள்ள அவனும் போயிட்டான். என்றபடி கனகலிங்கம அதை எளிதாக எடுத்துக்கொண்டுவிட்டான். இங்கே ரவுடிக்கு ஒரு சாதியிருக்கிறது நியாயம் கேட்க. ரவுடிக்குத்தான் இது உலகம் .

                   சாப்பிட்டுவிட்டு திரும்பவும் பேருந்திற்குள் வந்தோம்.

                    சேகர் கேட்டார்  ஏதும் புத்தகம் வச்சிருக்கீங்களா சார்? என்றார்.

                    உயிர் எழுத்துப் பத்திரிகையை எடுத்துக் கொடுத்தேன். வாங்கிக்கொண்டு இது புதுசா இருக்கு சார்.. அப்பல்லர்ம் கணையாழி..தீபம்  தாமரை செம்மலர்னு தொடர்ந்து வாங்கிப் படிப்பேன் சார்.. இப்படி படிக்கமுடியறதில்லே.. வருத்தமா இருக்கு. ஆனாலும் ரெஸ்ட்ல ஏதாச்சும் ஒரு பத்திரிக்கையாவது படிச்சிடறேன்

                       எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. சிறுபத்திரிக்கை அதுவும் இலக்கியப் பத்திரிக்கை வாசிப்பது ஆரோக்கியமானது. எல்லோரும்  படிக்கிற காலம் வரும்போது இந்த உலகம் ஞானம் பெற்ற உலகமாகிவிடும்..

                       நானும் உயிர்மை எடுத்துப் படிக்கஆரம்பித்தேன். 

                       நாராயணன் கீழே  டைம் கீப்பருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தான். பாத்திரக்காரர் பாத்ரூம் போயிருந்தார்.

                       சேகர் சொன்னார்.. சார்.. எங்க குடும்பத்துலே எல்லாரும் படிச்சவங்க ரெண்டு அண்ணன்.. ரெண்டு அக்கா நான்தான் கடைசி.. பெரியவர் எல்ஐசியிலே வொர்க் பண்ணி ரிட்டயர்டு ஆயிட்டாரு. அவர் அந்தக் காலத்துலேயே பிகாம் படிச்சவரு. வேலையத் தவிர அவருக்கு எதுவும் தெரியாது. ரெண்டாவது அண்ணன் லாயருக்கு படிச்சவர். அவர்தான் எனக்கு வாசிக்கறது இன்னொரு இலக்கிய உலகம் இருக்குன்னு அறிமுகம் செஞ்சு வச்சாரு. அப்பவே அவரு ரஷ்யப் புத்தகங்கள் நிறைய வச்சிருந்தாரு. அங்கிருந்துதான் படிக்க ஆரம்பிச்சேன். இன்னி வரைக்கும்விட முடியல்லே. ஆனா போனவருஷம் அவரு கார் ஆக்சிடெண்ட்ல இறந்துபோயிட்டாரு. அண்ணி எல்லாப் புத்தகத்தையும் எடைக்குப் போட்டுட்டாங்க.. அவங்களுக்கு என்ன கண்டா பிடிக்காது. இப்படி எந்தப் புத்தகம் படிச்சாலும் அவரு ஞாபகம் வந்துடுது, எனக்கு ரெண்டு பொண்ணுஙக் சார்.. ஒண்ணுக்கு இதுலே டேஸ்ட் கிடையாது. எப்பவாச்சும் இப்படி புக் வாங்கி வீட்டுலே சண்டை வந்துடுது. தண்ட செலவுன்னு.. இருந்தாலும் எப்படியே படிச்சுடறேன்.  ஆனா எங்க பொழப்பு எப்படா வண்டிய விட்டு இறங்குவோம் போய் துர்க்கத்துலே விழுவோம்னு இருக்கு சார்.. உடம்பெல்லாம் கம்பிபோட்டுக் கட்டி அவுத்துவிட்ட மாதிரி வலிக்கும் சார்.. சம்பளம் பத்த மாட்டேங்குது.. சமயத்துலே யாராச்சும் ரோட்டுலே மாட்டிக்கிட்டா இன்கிரிமெண்ட் கட்டாயிடுது.. கோர்ட்டுக்கு வேற சொந்த லீவுலே காசுலே அலைய வேண்டியிருக்கு.. அதை மீறி வாழவேண்டியிருக்கு.. இந்தப் புத்தகங்கள் படிக்கிற ஆர்வம் குறையாம இருக்கு.. அதையே பாடப்புத்தகத்தை ஒழுங்கா படிச்சிருந்தா தலையெழுத்தே மாறிப்போயிருக்கும்..

                நாராயணன் வந்து சேகர் வண்டிய எடுங்க என்றான்.
                மணி நான்கு நாற்பது ஆகிவிட்டிருந்தது.
                புத்தகத்தை என்னிடம் திரும்பித் தந்துவிட்டு வண்டியை எடுத்தார்.
பேருந்து நிறைந்திருந்தது.

                 மனசு கணத்திருந்தது.

                 குத்தாலம் ஆடுதுறை மட்டும் ஏறுங்க இடையில வண்டி நிக்காது என்று சப்தம் கொடுத்தபடியே டிக்கட் போட ஆரம்பித்தான் நாராயணன்.

                   உயிர்மையை விரித்த பக்கத்தில் மனுஷ்யப் புத்திரனின் கவிதை இருந்தது.

                         நிம்மதியாக உறங்குகிறாய்
                         என்றேன்
                         நிம்மதிக்காகத்தான்
                         உறங்குகிறேன் என்றாள்..

                        காவிரிப்பாலத்தில் வண்டியேறும்போது தொலைதுர்ரமாய் வானத்தில் சிவப்பும் மஞ்சளும் பூசிய  பரப்பில் சூரியன் இறங்கிக்கொண்டிருந்தான். பாலத்தின் கீழே மயிலாடுதுறை சந்திப்பில் திருநெல்வேலி பாசஞ்சர் வண்டி வந்து நின்று கொடுத்த குரல் காதுக்குள் வந்து கூ..கூ.. என்றது.

                                                                                                    (பேருந்து ஓடும்)